Laudacja Aleksandry Wachniewskiej
Laudacja - to pochwała od łac. laudatio, pochwała zalet osobowych, tu Patronki Stowarzyszenia Jej Imienia. Godzi się w pochwale/laudacji użyć stylu podniosłego, radosnego i uroczystego. Takie wzory daje nam Tradycja i takoż czynimy w zagajeniu tego przedstawienia Osoby.
Przemija postać tego świata i my przemijamy.
Trwanie tożsamości przez odrodzenie duchowe zapewniają:
primo – Piękno Wdzięcznej Pamięci;
secundo – Prawda Myślenia;
tertio – Dobro Woli Ofiarnej Miłości.
Te cnoty duchowe jak pszenica rosną na dobrych glebach Kultury Upraw. Kto niwy kultury orze i sieje to plonu ma nadzieję, kiedy nawet sam nie zbierze, to kultury miłością ofiarną ogarnia szczerze. Tak, miejscowi ludzie lasu i roli, ziemianie silni byli wiarą, nadzieją i miłością. ZWIERZYNIEC od najrańszej chwili, kiedy do lasu mieszkańcy przybyli, to jest od AD1593, wydał na świat wielu Zacnych Obywateli dojrzałości rady znakomitych, ozdobą cnót świetnych i w różnych umiejętnościach biegłych, którym należna nasza chwała – lauda!
Przedstawiamy oto Osobę, mieszkankę Zwierzyńca, co życiem całym zaskarbiła sobie naszą Wdzięczność, Pamięć i Miłość.
Powiązane posty:
- Drzewom, tak jak ludziom, zdarza się chorować
- Jesienią, 25 września 1902 roku, w folwarku na Floriance przyszła na świat Aleksandra Wachniewska
- Historia Aleksandry Wachniewskiej - część I
- Historia Aleksandry Wachniewskiej - część VI
- Historia Aleksandry Wachniewskiej - część III
Udostępnij ten tekst na Facebooku: Udostępnij na Facebooku
